Στις μέρες μας το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται σε «κώμα». Με αφορμή τις τελευταίες ημέρες ορισμένες παρεμβάσεις που έλαβα γνώση ότι πραγματοποιήθηκαν, ( έστω και προσωπικές – πάνω στις συνδικαλιστικές ελευθερίες), λαμβάνω την αφορμή να αναρωτηθώ αν τελικά θα πρέπει ο συνδικαλιστής να στραφεί προς την ηγεσία και να κερδίσει την εύνοια της είτε με τις πράξεις του είτε με τις παραλείψεις του. Η εύνοια που θα εξασφαλίσει είναι ικανή να κρατήσει τον συνδικαλιστή στην επιφάνεια – έστω και βραχυχρόνια – αλλά για την ηγεσία εξασφαλίζεται με αυτόν τον τρόπο ο «έλεγχος» του συνδικαλιστικού κινήματος. Η ικανοποίηση ορισμένων αιτημάτων, από την διοίκηση φαίνονται ότι είναι αρκετά για να περιορίσουν κάθε αντίδραση των συνδικαλιστών. Οι μετωπικές συγκρούσεις που εξαγγέλλουν …..παραμένουν στους σχεδιασμούς.
Από την άλλη, να σαι αρεστός στον συνάδελφο. Να ΄σαι με το μέρος τους. Με όλους. Και αυτό δεν γίνεται. Δεν μπορεί να τα εκπροσωπείς όλα. Και τον λύκο και τα πρόβατα ! Όπως και να το κάνουμε τα συμφέροντα και οι διεκδικήσεις συγκρούονται. Τα κεκτημένα αμφισβητούνται. Στην περίπτωση αυτή, θα υπόσχεσαι τα πάντα και σε όλους. Χωρίς όμως να έχεις την τόλμη να τα αντιμετωπίσεις κερδίζοντας απλά χρόνο.
Αρεστός στο δίκιο ! Εκεί να σαι. Να έχεις το σθένος να στηρίζεις τον συνάδελφο. Αυτόν που εκπροσωπείς και να συγκρούεσαι είτε στο πεζοδρόμιο είτε στο τραπέζι με τα επιχειρήματα σου, όταν χρειάζεται με την διοίκηση και τους προϊσταμένους αλλά και την τόλμη να αναγνωρίσεις πρωτοβουλίες και προσπάθεια της διοίκησης υπέρ του προσωπικού χωρίς να τις οικειοποιείσαι. Το τίμημα εδώ όμως μπορεί να είναι μεγάλο. Μπορεί να σου μείνει μόνο η ηθική ικανοποίηση και τίποτε άλλο.
Εν κατακλείδι, η κρίση είναι υπαρκτή και οι αξίες αμφισβητούνται !
Η Ηγεσία έχει και αυτή τις ευθύνες της !
Εμείς απλά ..πρέπει να επιλέξουμε !
του Παναγιώτη Χαρέλα, προέδρου της ΠΟΣΥΦΥ