Ανάρτηση του Θόδωρου Τσαϊρίδη: Οι εξαγγελίες του Πρωθυπουργού στο πλαίσιο του Thessaloniki Helexpo Forum και η απαξία που επιδείχθηκε για το αστυνομικό προσωπικό, επιβεβαιώνουν το εξής: Ο πρωθυπουργικός θώκος επιφέρει αμνησία στον κάτοχό του.
Απόδειξη του ανωτέρω αποτελούν οι δηλώσεις του ίδιου του Πρωθυπουργού, ο οποίος στις 17 Μαρτίου, εξήρε την προσφορά των Αστυνομικών και δεσμεύτηκε ενώπιον του ελληνικού λαού ότι, εν ευθέτω χρόνο, θα τους στηρίξει για όσα προσφέρουν. Πέρασαν μήνες από τότε και η υπόσχεση μετουσιώθηκε σε ένα απλό «ευχαριστώ» που ακούστηκε περισσότερο σαν εμπαιγμός παρά σαν έκφραση ευγνωμοσύνης.
Πριν λίγες ημέρες, ακόμα ένας νέος, μάχιμος συνάδελφός μας έχασε την ζωή του εν ώρα καθήκοντος. Αυτή τη στιγμή, οι διμοιρίες των ΔΑΕ βρίσκονται στον Έβρο, επιχειρούν στη Μυτιλήνη και ανά πάσα στιγμή μπορεί να μετακινηθούν όπου υπάρχει ανάγκη. Κατά κοινή παραδοχή, οι Αστυνομικοί σήκωσαν και σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος της πανδημίας, ενώ παράλληλα συνεχίζουν τον αδιάκοπο αγώνα τους για μια ασφαλή κοινωνία. Όλα τα παραπάνω, αποδεικνύουν τον πολυδιάστατο ρόλο που έχει αναλάβει ο Έλληνας Αστυνομικός, χωρίς εντούτοις να του έχει δοθεί κανένα εχέγγυο για την ασφαλέστερη και ευκολότερη άσκηση των πολυάριθμων καθηκόντων του. Τεράστιες ελλείψεις σε οχήματα, προσωπικό και υλικοτεχνική υποδομή.
Βεβαίως, η εξασφάλιση της δημόσιας ασφάλειας και η πάταξη της εγκληματικότητας πηγάζουν από τη φύση της εργασίας μας και από το Σύνταγμα. Δεν μπορούμε, όμως, να μην εκφράσουμε τη δυσαρέσκειά μας για την Πολιτεία που λειτουργεί σαν να έχει μόνο δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις.
Δηλαδή, τι άλλο πρέπει να γίνει για να θεσμοθετηθεί επιτέλους η επικίνδυνη και ανθυγιεινή εργασία για τους Έλληνες Αστυνομικούς;
Πόσο αίμα πρέπει να χυθεί, μέχρι το «ευχαριστώ» και τα κροκοδείλια δάκρυα για τους πεσόντες Αστυνομικούς, να μετατραπούν σε έμπρακτη αναγνώριση της θυσίας τους;
Άλλωστε είναι πασιφανές ότι οι πολιτικές των τελευταίων ετών, μας έχουν καταστήσει «ανθρώπους για όλες τις δουλειές» και καθώς φαίνεται η επικρατούσα αντίληψη των πολιτικών κομμάτων για την προσφορά μας δεν διαφέρει, ακόμα κι αν διαφέρουν τα χρώματά τους. Κανένα πολιτικό κόμμα, ανεξαιρέτως, δεν έχει δείξει τον προσήκοντα σεβασμό σε όσους συναδέλφους μας τόσο άδικα χάθηκαν.
Ήρθε η ώρα, το συνδικαλιστικό μας κίνημα, ενωμένο και ισχυρό, να κινητοποιηθεί και να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα ότι ο Έλληνας Αστυνομικός δεν εμπαίζεται και δεν είναι δεδομένος κανενός. Η υπομονή μας εξαντλήθηκε.