Είναι γεγονός πως στην ευρύτερη γεωπολιτική περιοχή που βρίσκεται η Ελλάδα δεν επικρατεί ηρεμία. Οι κίνδυνοι για την διεύρυνση των ταραχών στις διμερείς σχέσεις της με τις γειτνιάζουσες χώρες είναι αρκετοί. Ωστόσο, ορίζονται εντός ενός κοινού πλαισίου. Αυτό δεν είναι άλλο από την ύπαρξη της καθημερινής τουρκικής απειλής. Η χώρα αυτή προκαλεί, εφαρμόζοντας το γνωστό ανατολίτικο «παζάρι» και υπηρετεί ενδελεχώς το δόγμα της «Γαλάζιας πατρίδας». Διεκδικεί πολλά περισσότερα από ότι θεωρεί πως θα κερδίσει κατά την εφαρμογή της εξωτερικής της πολιτικής μέσω της στοχευμένης διπλωματίας. Με αυτό τον τρόπο, εκφράζει μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση για την επίτευξη των επεκτατικών βλέψεων της.

Η τουρκική κρατική «μηχανή» διευθύνεται από τον Τούρκο Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, με τις κινήσεις του να έχουν αρχίσει πλέον να γίνονται πιο κατανοητές. Ο Τούρκος Πρόεδρος απευθύνεται προς δυο κατεθύνσεις, δηλαδή τόσο στο εσωτερικό του ακροατήριο, όσο και στο εξωτερικό της χώρας. Στην χερσόνησο του Αίμου, έχει τη δυνατότητα να επηρεάζει τις εξελίξεις, καθώς διατηρεί στενή σχέση με τους Πρωθυπουργούς Έντι Ράμα και Ζόραν Ζάεφ. Στην Κύπρο έχει ανοιχτή καθημερινή επικοινωνία με τον ηγέτη του «ψευδοκράτους». Άρα, με ακρίβεια κατευθύνεται για την επίτευξη του εθνικού του συμφέροντος, αγνοώντας το Διεθνές Δίκαιο και τους διεθνείς Οργανισμούς.

Περνώντας σε αυτούς τους κινδύνους από την γείτονα, αυτοί φαίνεται πως συνδέονται άρρηκτα με την ευρέως αποδεκτή φράση στην πολιτική ιστορία, «διαίρει και βασίλευε», διατυπωμένη από τον Μακιαβέλι. Ξεκινώντας, την Τετάρτη 20 Ιουλίου 2021 είχαμε την θλιβερή επέτειο από τη διεξαγωγή του Αττίλα στην Κύπρο το 1974. Αποτέλεσμα αυτής ήταν οι πολλαπλές ανθρωποκτονίες και η έως σήμερα παράνομη παραμονή τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων στο νησί. Ο Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν βρέθηκε στα «κατεχόμενα» την περασμένη Τετάρτη. Έτσι, αποδεικνύει πως το ζήτημα της δημιουργίας νέου ανεξάρτητου κράτους, ελεγχόμενου από τον ίδιο στη βόρεια πλευρά της νήσου βρίσκεται ψηλά στην ατζέντα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Αυτό που προκύπτει είναι πως ο Πρόεδρος Ερντογάν επιχειρεί να εδραιωθεί η χώρα του στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, όπου φυσικά η Ελλάδα διατηρεί πολύ θετικό δίαυλο επικοινωνίας με την Αίγυπτο.

Συνεχίζοντας, ας μεταβούμε νοερά στην περιοχή των Βαλκανίων. Αυτή η περιοχή πρέπει να αποκαλείται με την λιγότερο φορτισμένη ονομασία, αυτή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης ή μήπως τελικά η ονομασία «πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης» την χαρακτηρίζει απόλυτα; Υπενθυμίζεται πως αποτελεί μωσαικό λαών και σε κάθε σχεδόν χώρα υφίστανται πολυάριθμες εθνικές μειονότητες. Οι απόψεις ως απαντήσεις στο παραπάνω ερώτημα διίστανται, αν και τα γεγονότα δείχνουν πως τα Βαλκάνια αποτελούν εστία συνεχών πολιτικών εντάσεων. Είναι γεγονός ότι συχνά επανέρχεται στο πολιτικό προσκήνιο το σημαντικό ζήτημα της τροποποίησης των συνόρων των κρατών στην περιοχή.

Ως γνωστό, σύνορα υπάρχουν μεταξύ κυρίαρχων κρατών. Πώς νοηματοδοτείται όμως η έννοια του κράτους; Μια κρατική οντότητα οφείλει να διαθέτει τρία στοιχεία, τον πληθυσμό σε μια περιοχή, ακολούθως αυτό το σύνολο πολιτών πρέπει να διακυβερνάται από μια κυβέρνηση και τέλος αυτά τα δυο στοιχεία πρέπει να συνυπάρχουν εντός μιας περιοχής, που διαθέτει σαφή προκαθορισμένα γεωγραφικά όρια. Επομένως, ποιος μπορεί να είναι ο κίνδυνος από την τουρκική πλευρά; Αυτή η κατάσταση δύναται να χαρακτηριστεί πανομοιότυπη με την αντίστοιχη στην Κύπρο. Εκ νέου συναντάμε το όνομα της Τουρκίας να εμπλέκεται στην προσπάθεια δημιουργίας ανεξάρτητου κράτους.

Το πως στοιχειοθετείται αυτό είναι ολοφάνερο, αν κανείς παρατηρήσει τη συχνότητα που οι Τούρκοι αξιωματούχοι μεταβαίνουν στην περιοχή της περιφερειακής ενότητας Ροδόπης, όπου εδρεύει το τουρκικό προξενείο, αλλά και σε διπλανές περιοχές εντός της ελληνικής επικράτειας. Επιπλέον το διαδίκτυο κατακλύζεται από φωτογραφήσεις που στο φόντο αυτών παρατηρείται η σημαία της ανεξάρτητης δυτικής Θράκης. Σε όλα αυτά φτάσαμε από την εσκεμμένη παρερμηνεία από την γείτονα της ύπαρξης της μουσουλμανικής μεινότητας, που αποτελεί μια θρησκευτική μειονότητα με την άποψη της περί ύπαρξης εθνικής τουρκικής μειονότητας στην περιοχή. Ο στόχος δεν είναι άλλος από τη δημιουργία εντυπώσεων και την αποσταθεροποίηση της περιοχής.

Κατά αυτό τον τρόπο, τα σύνορα αμφισβητούνται πλέον φανερά από την Τουρκία. Τα παραπάνω αποτελούν γεγονότα, που έχουν μετατραπεί σε συνηθισμένες ενέργειες, είναι γνωστά στη διεθνή κοινότητα και έχουν παράνομη προέλευση. Με άλλα λόγια, τα σύνορα που αδιαμφισβήτητα υφίστανται και αποτελούν προϊόν διεθνούς συνθήκης, της Συνθήκης της Λωζάνης, αμφισβητούνται φανερά και διαρκώς από την γείτονα. Επιπλέον, η απερίγραπτη «είσοδος» στην Κύπρο δεν ανήκει στην Ιστορία επί παραδείγματει της μεσαιωνικής εποχής, αλλά αποτελεί ιστορικό γεγονός της σύγχρονης ιστορίας, με αποτέλεσμα να υπάρχουν αποδείξεις και ντοκουμέντα των ενεργειών της γείτονος.

Καταλήγοντας, αξίξει να τονιστεί πως η Μεσόγειος και τα Βαλκάνια δεν είναι οι μόνες περιοχές που η τουρκική εξωτερική πολιτική προκαλεί αντιδράσεις. Υπενθυμίζεται η πλήρης στήριξη της δημιουργίας ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, η εμπλοκή της δηλαδή και σε άλλη περιοχή για την αλλαγή συνόρων, αυτή της Μέσης Ανατολής. Από τα παραπάνω μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι η φράση «Διαίρει και βασίλευε» την χαρακτηρίζει απόλυτα. Επιθυμεί την αναβίωση μιας οθωμανικής αυτοκρατορίας με την διακυβέρνηση όσο γίνεται μεγαλύτερης έκτασης. Το έχει αποδείξει και με την εμπλοκή της στην Λιβύη.