Η μία μετά την άλλη, γυναίκες δολοφονούνται στην Ελλάδα -αλλά και διεθνώς- φέτος με ανησυχητικό ρυθμό.

Βίαιοι σύζυγοι, φίλοι και ερωτικοί σύντροφοι σκότωσαν μητέρες, κόρες, αδελφές, φίλες και συναδέλφους σε μια σιωπηλή επιδημία που συνοδεύει την παγκόσμια πανδημία του COVID-19.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης παρακολουθούν αυτό το ζοφερό απολογισμό γυναικοκτονιών. Δικαίως έχει μετατραπεί σε πολιτικό ζήτημα, με διαδηλωτές να βγαίνουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για τη βία κατά των γυναικών. Αλλά οι δολοφονίες συνεχίζονται παρά την έντονη προβολή του θέματος.

Τουλάχιστον 11 γυναίκες έχουν δολοφονηθεί μέχρι στιγμής στην Ελλάδα το 2021 σε διάστημα λιγότερο των έξι μηνών. Η τελευταία, στην Ρόδο, όπου μία 32χρονη εκτελέστηκε εν ψυχρώ από τον πρώην ερωτικό της σύντροφο, που στη συνέχεια αυτοκτόνησε.

Είναι πλέον μία γνωστή τραγωδία που παίζει ξανά και ξανά. Πότε θα σταματήσει; Τι θα χρειαστεί από πλευράς Πολιτείας;

Ποιος θα βγει να μιλήσει ανοιχτά και υπεύθυνα για το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία μέριμνα για την πρόληψη και την καταπολέμηση της ενδοοικογενειακής βίας στην χώρα μας;

Ακούω ξανά και ξανά τη φράση «μίλα, δεν είσαι μόνη». Και όταν μίλησαν οι γυναίκες αυτές εισακούστηκαν; Πώς μπορούσαν να προφυλαχθούν όταν κατάλαβαν ότι κάτι δεν πάει καλά; Eίχαν κάπου να πάνε; Είχαν ασφαλές μέρος στο οποίο θα μπορούσαν να καταφύγουν;

Οι λιγοστοί φορείς στην χώρα που βοηθούν αυτές τις γυναίκες είναι σχεδόν ξεχασμένες και φυτοζωούν. Δεν υπάρχουν ούτε τα βασικά για να καλύψουν τις ανάγκες τους. Μήπως ήρθε η ώρα να αφήσουμε τους καλλωπισμούς και πέρα από τα πλουμιστά δέντρα του Συντάγματος να δούμε λίγο και το δάσος;

Οι περισσότερες από τις τελευταίες γυναικοκτονίες γλίστρησαν μέσα από τις ρωγμές ενός ελλειμματικού συστήματος.

Το τι χρειάζεται να γίνει -από πλευράς μου- έχει επισημανθεί κατά καιρούς:
  • δωρεάν νομικές συμβουλές για επιζώντες αλλά και για τις οικογένειες των δολοφονημένων
  • αλλαγή της νομοθεσίας
  • καλύτερη κατάρτιση για τους ειδικούς ψυχικής υγείας, δικαστές και αστυνομικούς
  • συνεχής δωρεάν ψυχολογική υποστήριξη για τα θύματα και τις οικογένειές τους·
  • κατάλληλες υποδομές φιλοξενίας
  • υιοθέτηση μιας κουλτούρας σεβασμού και κατάργησης των στερεοτυπικών αντιλήψεων γύρω από το φύλο μέσα από συνεχείς εκπαιδεύσεις σε μαθητές σε όλα τα σχολεία της χώρας αλλά και στους γονείς
  • ηλεκτρονικές συσκευές παρακολούθησης για βίαιους συντρόφους που δεν μπορούν να υποταχθούν με άλλα μέσα.
Κανένα από αυτά τα μέτρα δεν έχει εφαρμοστεί μέχρι στιγμής.

Προς το παρόν απλά μετράμε νεκρές. Και μάλιστα σε μία περίοδο που εξαιρετικά δυσμενών κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών που καθιστούν ακόμη πιο δύσκολη την εγκατάλειψη μιας κακοποιητικής σχέσης. Όσες υποβάλλονται σε βία από τους συντρόφους τους είναι συχνά απομονωμένες, περιθωριοποιημένες, ψυχολογικά ελεγχόμενες, οικονομικά εξαρτημένες και νιώθουν μόνες.

Πίσω όμως από κάθε στατιστική είναι μια γυναίκα. Ένα όνομα. Μια ιστορία. Και ένας ανείπωτος πόνος που βαραίνει ειδικά όσους μένουν πίσω θρηνώντας τον άδικο χαμό των αγαπημένων τους προσώπων.

Πηγή csii.gr