....θα πάρει την αποστολή της, μια περιπολία, μια παρακολούθηση, ή ακόμη και μια undercover συνάντηση με κάποιον έμπορο ναρκωτικών, ραντεβού παγίδα....
Η Μαίρη πηγαίνει κάθε πρωί τον γιο της στο Δημοτικό Σχολείο. Όπως κάθε μητέρα τον φιλά, του δίνει συμβουλές, χαιρετά γνωστούς και γείτονες γονείς, και παίρνει το δρόμο για την δουλειά της. Η διαφορά της με τις υπόλοιπες μητέρες είναι πως η 42χρονη γυναίκα έχει στο πίσω μέρος της ζώνης της, κάτω από το πουκάμισο, ένα εννιάρι πιστόλι και το γραφείο της είναι στο Τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών της Ασφάλειας Λάρισας.
Από εκεί θα πάρει την αποστολή της, μια περιπολία, μια παρακολούθηση, ή ακόμη και μια undercover συνάντηση με κάποιον έμπορο ναρκωτικών, ραντεβού παγίδα για την σύλληψή του. Ίσως και γι αυτό το λόγο η Μαίρη Μ. δεν θέλει να φανεί ούτε το πρόσωπό της, ούτε η ταυτότητά της. Λογικό.
Η Μαίρη είναι η μοναδική επιχειρησιακή γυναίκα αστυνομικός στο Τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών της Λάρισας. Μοναδική γυναίκα ήταν και στην πρόσφατη επιχείρηση σε απάτητη πλαγιά του Ολύμπου, όπου μετά από έρευνες δύο μηνών, οι αστυνομικοί κατόρθωσαν να εντοπίσουν την μεγαλύτερη φυτεία χασίς που έχει βρεθεί ποτέ στην Ελλάδα, μια έκταση 40 στρεμμάτων σε πέντε επίπεδα, και με περισσότερα από 5.000 δέντρα κάνναβης ύψους μέχρι και τριών μέτρων! Σε όλο αυτό το διάστημα η 42χρονη Αρχιφύλακας δεν μπορούσε να πηγαίνει τον δεκάχρονο γιό της στο Σχολείο. Ούτε στα Αγγλικά ούτε στο στάδιο για αθλητισμό. «Ευτυχώς έχω την οικογένεια μου που με στηρίζει στην απαιτητική δουλειά που έχω και στις ανάγκες της Δίωξης Ναρκωτικών που δεν έχουν ούτε πενθήμερο, ούτε ωράριο», λέει η ίδια στην Realnews.
Ίσως και αυτός ήταν ο λόγος που κατά την παρουσίαση της υπόθεση της φυτείας – μαμούθ, ο Γενικός Διευθυντής Θεσσαλίας, Υποστράτηγος Αστέριος Μαντζιώκας, έκανε ειδική αναφορά στην μοναδική γυναίκα και μητέρα, που συμμετείχε στην εξαιρετικά δύσκολη επιχείρηση. Έτσι επικοινωνήσαμε με την 42χρονη Αρχιφύλακα. «Ήταν πραγματικά μια ιδιαίτερη και δύσκολη υπόθεση», λέει στην Realnews. «Δεν είναι μόνο οι τρείς ημέρες που μείναμε στην πλαγιά του Ολύμπου μετά τον εντοπισμό της φυτείας. Είναι οι δύο μήνες που μέρα πάρα μέρα ψάχναμε για αυτή, περπατώντας δεκάδες χιλιόμετρα μέσα σε πυκνό δάσος για οκτώ εως δέκα ώρες. Και μετά, την ώρα της επιχείρησης, έρχεται και ο φόβος για το τι μπορεί να γίνει, εάν έχουμε ένοπλη αντίδραση. Μέσα στο δάσος έπρεπε να ακούμε, να βλέπουμε να μυρίζουμε τα πάντα. Σκεφτόμουν το παιδί μου, τους συναδέλφους δίπλα μου. Όμως όλα έγιναν με ψυχραιμία και πήγαν καλά.»
Πως όμως έφτασε η Μαίρη στην πλέον δύσκολη από πλευράς επικινδυνότητας υπηρεσία της Αστυνομίας. «Ήταν κάτι που δεν είχα προγραμματίσει», μας διηγείται. «Τέλειωσα το Λύκειο στην Λάρισα και στην συνέχεια σπούδασα στα ΤΕΦΑΑ Σερρών. Ήθελα όμως να ζώ μέσα στην κοινωνία. Να είναι σε επαφή με τον κόσμο, όχι σε κάποιο γραφείο. Έτσι ακολούθησα την ειδικότητα του ναυαγοσώστη και στην συνέχεια έγινα εκπαιδεύτρια. Εκεί ήλθε όμως η επιθυμία του πατέρα, απόστρατου της Πολεμικής Αεροπορίας να με δεί ένστολη», λέει με γέλιο.
Έτσι βρέθηκε στην πρώτη σειρά γυναικών Ειδικών Φρουρών της Αστυνομίας το 2007. Πρώτη μετάθεσή; Δύσκολη. «Τοποθετήθηκα στο Αστυνομικό Τμήμα της Ομόνοιας για περιπολίες στο κέντρο της Αθήνας. Γερανίου, Αναξαγόρα, Μενάνδρου, Ζήνωνος. Στην καρδία της διακίνησης των ναρκωτικών στους άρρωστους χρήστες. Έπαθα σοκ. Εγώ προερχόμουν από τον αθλητισμό, από την ζωή, και ξαφνικά είδα τον θάνατο σαν εμπόρευμα. Αυτό με έκανε να ζητήσω να υπηρετήσω στην Δίωξη Ναρκωτικών, όταν μετά από οκτώ χρόνια, και μητέρα πλέον, μετατέθηκα στην Λάρισα.»
Για την 42χρονη αστυνομικό της σκληρής αυτής υπηρεσίας, τα πράγματα στον τομέα της Δίωξης Ναρκωτικών είναι ξεκάθαρα πλέον. Ίσως και γιατί είναι γυναίκα και μητέρα.
«Καλά είναι να πιάνουμε κιλά και τόνους, να εξαρθρώνουμε κυκλώματα και συμμορίες, να ξηλώνουμε φυτείες. Όμως, ειδικά στις πιο κλειστές κοινωνίες, για μένα έχει μεγαλύτερη αξία να σώζουμε ανθρώπους. Πλέον βλέπουμε παιδιά 13 χρόνων να κάνουν χρήση χασίς. Έρχονται γονείς στην υπηρεσία και ζητούν βοήθεια για τα παιδιά τους που έγιναν μικροδιακινητές για να εξασφαλίζουν την δόση τους. Και πρέπει να τα προλάβουμε αυτά τα παιδιά πριν φτάσουν σε δρόμο χωρίς επιστροφή».
Η απάντηση της στην …κλασσική ερώτηση πως νιώθει ως γυναίκα σε ανδροκρατούμενο επάγγελμα βγήκε αβίαστα. «Ποτέ δεν ένιωσα γυναίκα στην υπηρεσία. Ούτε με αντιμετώπισαν έτσι. Νοιώθω αστυνομικός και κάνω τη δουλειά μου. Οι παλιότεροι με στήριξαν, δίδαξαν και με εμπιστεύτηκαν. Και γι αυτό θέλω να ευχαριστήσω από τον Στρατηγό τον κύριο Μαντζιώκα, μέχρι και τον προϊστάμενο μου τον κύριο Γάτσιο. Ακόμη και στις δύσκολες επιχειρήσεις είμαι ένας από την ομάδα και όπως όλοι σκέφτομαι να γυρίσουμε πίσω, όπως φύγαμε».
ΠΗΓΗ astinomiko.gr