"Για τον Παναγιώτη που εγώ γνώρισα"

Γνωριστήκαμε το 2004 πρώτη φορά όταν και μετά τις εκλογές της ΠΟΣΥΦΥ είχες αναλάβει Ταμίας.

Από τότε τα χρόνια πέρασαν οι καταστάσεις και τα πράγματα στις υπηρεσίες μας άλλαξαν, η ομοσπονδία συρρικνώθηκε.

Μείναμε εμείς "οι ρομαντικοί" όπως μας έλεγαν τότε να κρατάμε ψηλά τη σημαία της, ακόμα και τότε που πολλοί μας κατηγορούσαν ότι την κρατάμε για τις θέσεις...

Πολλοί παλιοί συνοδοιπόροι έφυγαν και διάλεξαν άλλο δρόμο.

Εμείς οι λίγοι μείναμε μαζί και γίναμε μια γροθιά μαζί σου γιατί είχαμε πίστη στο θεσμό και σε πείσμα των καιρών και τον χλευασμό πολλές φορές πιστέψαμε σε σένα και στον δύσκολο δρόμο που μας έδειχνες.

"Θέλω να είσαι εκεί μπροστά με τη ντουντούκα να φωνάζεις τα συνθήματα" μου έλεγες "εμείς από πίσω με τις σφυρίχτες", στις ένστολες διαμαρτυρίες που κάναμε στην Αθήνα και στην Αλεξανδρούπολη με τους Ειδικούς Φρουρούς.

"Σε θέλω στο Συνέδριο της Ομοσπονδίας να αναλάβεις το Προεδρείο, θα έχει πρόβλημα η συνεδρίαση" μου έλεγες.

Ήξερα ότι έτσι εσύ θα πάρεις δύναμη και εγώ θα έχω βάλει ένα χέρι στην πλάτη σου δίνοντας βοήθεια σε εσένα και την Ομοσπονδία.

Κατάφερες να γίνουν ξανά μετά από είκοσι χρόνια προσλήψεις και να μεγαλώσει η Ομοσπονδία μας.

Η αγωνία και η προσπάθεια σου να διορθωθεί η αδικία στα εργασιακά των καινούργιων συναδέλφων των "παιδιών μας Λευτέρη" όπως μου έλεγες, ήταν το μεγάλο σου άγχος.

Ήρθε και η αγωνία για το κλείσιμο υπηρεσιών να συμπληρώσει το παζλ...

Αφήνεις ένα μεγάλο κενό στις δύο οικογένειες σου και μάλιστα πολύ νωρίς...

Ο πόνος και στις δύο μεγάλος...

Και η παρακαταθήκη που αφήνεις όμως μεγάλη...

Καλή αντάμωση φίλε και συναγωνιστή Παναγιώτη...




bordernews.gr